Standardy Ochrony Małoletnich
w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego
w Toruniu

Zatwierdzono:

(data, pieczęć i podpis proboszcza)

Zaktualizowano:

(data, pieczęć i podpis proboszcza)

(data, pieczęć i podpis proboszcza)

(data, pieczęć i podpis proboszcza)

(data, pieczęć i podpis proboszcza)

(data, pieczęć i podpis proboszcza)

                       PREAMBUŁA

W parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu, ul. Panny Marii 2, 87-100 Toruń (diecezja toruńska), został opracowany i wprowadzony w życie niniejszy dokument, który stanowi realizację obowiązku prawnego dotyczącego wprowadze­nia we wszelkich instytucjach, w których przebywają dzieci, standardów ich ochrony przed krzywdzeniem (Ustawa z dnia 28 lipca 2023 roku o zmianie ustawy Kodeks ro­dzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw [Dz.U. 2023 poz. 1606]).

Opracowując dokument, braliśmy pod uwagę wytyczne zarówno prawa państwowego, jak i kościelnego.

Kościół wdrażając standardy ochrony dzieci przed przemocą wpisuje się w realizację misji powierzonej mu przez Pana, aby nie zginęło żadne z tych najmniejszych. W oparciu to tę ewangeliczną misję uznaje, że dobro dziecka jest najważniejsze, ludzie Kościoła przyjmują nie tylko ustawową, lecz przede wszystkim moralną odpowiedzialność za ochronę i promowanie dobra wszystkich dzieci oraz zobowiązują się dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić bezpieczne i przyjazne środowisko, w którym dzieci są szanowane i doceniane. Niedopuszczalne jest bowiem stosowanie przez kogokolwiek wobec dziecka przemocy w jakiejkolwiek formie. Wszyscy jesteśmy więc zobowiązani do uczenia się rozpozna­wania tych, którzy potrzebują pomocy i wsparcia oraz bezzwłocznego podejmowania działań w przypadku podejrzeń lub ujawnienia okoliczności, które mogą wskazywać, że dziecku zagraża lub dzieje się krzywda. Kościół działa sprawnie i zgodnie z procedura­mi, aby zapewnić dzieciom skuteczną pomoc i wsparcie na jak najwcześniejszym etapie, przestrzegając praw dziecka wynikających z Konwencji o Prawach Dziecka.

Odpowiedzialnym za wdrażanie w życie niniejszych standardów ochrony przed przemocą jest Proboszcz (Administrator) parafii.

Standardy ochrony są dostępne w parafii i podane do publicznej wiadomości poprzez publikację na stronie internetowej parafii.

STANDARD I
Dorośli i dzieci znają „Standardy Ochrony Małoletnich parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu”

Wskaźniki realizacji:

·         Opracowano dokument pt. „Standardy Ochrony Małoletnich parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu” w wersji zupełnej i skróconej w formie zrozumiałej dla małoletnich.

·         Ze „Standardami Ochrony Małoletnich parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu” zostali zapoznani wszyscy duchowni posługujący na parafii, jak i świeccy zatrudnieni i wolontariusze, co poświadczyli zgodnie z ZAŁĄCZNIKIEM 1.

·         „Standardy Ochrony Małoletnich parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu” w wersji zupełnej i skróconej w formie zrozumiałej dla małoletnich zostały opublikowane na stronie internetowej parafii.

·         Fakt opracowania i publikacji „Standardów Ochrony Małoletnich parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu” został podany do publicznej wiadomości wiernym w sposób zwyczajowo przyjęty.

·         „Standardy Ochrony Małoletnich parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu” w wersji skróconej w formie zrozumiałej dla małoletnich zostały wywieszone na tablicy w zakrystii i w salkach parafialnych.

·         Zrozumienie terminów i zjawisk związanych z ochroną małoletnich zawartych w „Standardach Ochrony Małoletnich parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu” ułatwia opracowany Słowniczek Wybranych Terminów stanowiący część „Standardów Ochrony Małoletnich parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu”.

Słowniczek Wybranych Terminów

Osoby, ich role i funkcje w Kościele:

·         ksiądz – duchowny chrześcijański posiadający święcenia kapłańskie;

·         kapłan – osoba, która spełnia w imieniu wspólnoty religijnej funkcje kultowe i rytualne;

·         duchowieństwo – biskupi, księża i diakoni;

·         osoby konsekrowane – osoby, które w sposób szczególny poświęcają życie Bogu, należą do nich członkowie stowarzyszeń zakonnych oraz świec­kie osoby konsekrowane;

·         osoba świecka – członek Kościoła katolickiego i personel Kościoła inny niż biskupi, księża, diakoni i osoby zakonne;

·         biskup – biskup lub arcybiskup diecezjalny, ordynariusz ordynariatu i prałat Prałatury Personalnej Kościoła łacińskiego oraz hierarcha Kościołów wschodnich;

·         proboszcz, administrator  – mianowany przez biskupa duszpasterz i zarządca parafii;

·         personel kościelny – duchowny, osoba zakonna lub inna osoba zatrudniona przez Ko­ściół na podstawie umowy, podwykonawstwa, dobrowolnie lub nieodpłatnie;

·         akolita, szafarz nadzwyczajny Komunii Świętej – osoba wyznaczona do udzielania Komunii Świętej, gdy zabraknie odpowiedniej liczby szafarzy zwyczajnych;

·         wolontariusz – osoba, która na rzecz innych osób lub danej grupy społecznej, dobrowol­nie i bezpłatnie świadczy pracę wykraczającą poza związki rodzinno-koleżeńsko­-przyjacielskie, określenie „bezpłatna” nie oznacza „bezinteresowna”, lecz „bez wynagrodzenia materialnego”;

·         organizator wyjazdu – osoba/podmiot uprawniony do organizacji wyjazdu dzieci – pa­rafie, wspólnoty religijne, szkoły i placówki, przedsiębiorcy podlegający ustawie o usługach turystycznych, osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki nieposiadające osobowości prawnej.

Organizacja posługi Kościoła:

·         diecezja – jednostka administracyjna w Kościele podległa biskupowi;

·         parafia – określona wspólnota wiernych, utworzona na sposób stały w Kościele partyku­larnym, nad którą pasterską pieczę, pod zwierzchnictwem biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi (administratorowi), jako jej własnemu pasterzowi;

·         duszpasterstwo, w tym duszpasterstwo parafialne – sytuacja, w której jedna osoba jest odpowiedzialna za dobro drugiej lub za wspólnotę wyznaniową, obejmuje cele­browanie liturgii, zapewnienie porad i wsparcia duchowego, edukację, poradnic­two, opiekę medyczną i pomoc w potrzebie, wszelka praca polegająca na nadzorze lub wychowaniu dzieci jest dziełem duszpasterskim;

·         duszpasterstwo pozaparafialne – duszpasterstwa, wspólnoty, grupy gromadzące mło­dych ludzi (młodzież licealna, studenci, młodzi dorośli), w tym wolontariaty, wa­kacyjne spotkania młodych (organizowane przez zakony, zgromadzenia zakonne, wspólnoty), festiwale młodzieżowe, rekolekcje wyjazdowe, wspólnoty różnych stanów, pielgrzymki piesze, pielgrzymki autokarowe, środowiska harcerskie – to dzieła, które mogą działać przy parafiach, ale mają struktury pozaparafialne.

Dzieci i osoby bezbronne:

·         dziecko – osoba poniżej 18. roku życia;

·         wiek bezwzględnej ochrony – wiek niższy niż wiek zgody,  w Polsce obecnie wynosi 15 lat (czynność seksualna z osobą w wieku ochronnym jest czynem zabronionym, a osoba dopuszczającą się jej i/lub doprowadzająca do niej podlega odpowiedzial­ności karnej);

·         dziecko wykorzystane seksualnie – każde dziecko w wieku bezwzględnej ochrony, jeśli inna osoba, czy to przez świadome działanie, czy też przez za­niedbywanie swoich społecznych obowiązków lub obowiązków wynikających ze specyficznej odpowiedzialności za dziecko, dopuszcza się zaangażowania dziecka w jakąkolwiek aktywność natury seksualnej, której intencją jest zaspokojenie seksualne innej osoby;

·         opiekun – osoba sprawująca pieczę nad dzieckiem, uprawniona do reprezentacji dziec­ka oraz posiadająca władzę prawną do dbania o interesy osobiste i majątkowe innej osoby (rodzic, rodzic zastępczy lub osoba uprawniona przez rodzica);

·         zgoda opiekuna – zgoda rodziców albo zgoda opiekuna, rodzica zastępczego lub opie­kuna tymczasowego (w przypadku braku porozumienia między rodzica­mi dziecka rozstrzyga sprawę sąd rodzinny i orzeczenie sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców);

·         osoba dorosła bezbronna (zgodnie z art. 1 ust. 2 b) Vos Estis Lux Mundi) – każda osoba znajdująca się w stanie niepełnosprawności, upośledzeniu fizycznym lub psychicz­nym albo pozbawiona wolności osobistej, która w rzeczywistości, nawet spora­dycznie, ogranicza ich zdolność zrozumienia, chęci lub przeciwstawienia się prze­stępstwu w inny sposób.

Różne formy przemocy:

·         uwikłanie – każda relacja, w której ktoś doświadcza strachu, lęku, poczucia winy, po­czucia krzywdy, frustracji, poniżenia, zniewolenia, zależności, dominacji, niemoż­ności bycia sobą, nieszczerości, braku autentyczności, przemocy emocjonalnej, fi­zycznej, seksualnej czy ekonomicznej;

·         nadużycie – postępowanie lub czyn niezgodny z przyjętymi normami postępowania;

·         nadużycie władzy – nadużycie stanowiska, funkcji lub obowiązku w celu wykorzysta­nia innej osoby, może przybierać różne formy i obejmować sytuacje, w których dana osoba ma władzę nad inną osobą na mocy swojego związku (np. pracodawca i pracownik, nauczyciel i uczeń, trener i sportowiec, rodzic lub opiekun i dziecko, duchowny/osoba zakonna i parafianin) i wykorzystuje tę władzę na swoją korzyść;

·         przemoc duchowa – odwoływanie się do przekonań religijnych i wiary osoby w celu wyrządzenia jej szkody, może mieć negatywny wpływ na duchowość osoby po­szkodowanej, zwłaszcza gdy dopuszcza się jej osoba posiadająca duchowy autory­tet i zaufanie w Kościele;

·         przemoc domowa – jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób, w szczególności narażające na niebez­pieczeństwo utraty życia lub zdrowia, naruszające godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym wolność seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób do­tkniętych przemocą (art. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie);

·         zaniedbanie (wobec osoby dorosłej) – niezapewnienie przez opiekuna środków nie­zbędnych do życia osobie, którą się opiekuje;

·         przemoc wobec osób starszych – pojedyncze lub powtarzające się działanie lub brak od­powiedniego działania, mające miejsce w jakimkolwiek związku, w którym ocze­kuje się zaufania, które powoduje krzywdę lub cierpienie starszej osoby;

·         przemoc emocjonalna (dorośli) – powszechna forma przemocy mająca miejsce w bli­skich związkach, molestowanie, które ma miejsce, gdy dana osoba jest poddawana zachowaniom lub działaniom mają­cym na celu jej kontrolowanie, z zamiarem wyrządzenia jej krzywdy emocjonalnej lub strachu, poprzez manipulację, izolację lub zastraszanie;

·         bullying – znęcanie, zastraszanie, prześladowanie werbalne, społeczne, a także fizyczne;

·         gaslighting – przemoc psychiczna polegająca na manipulowania drugą osobą w taki sposób, że ofiara przemocy z czasem przestaje ufać swoim osądom, staje się zdezo­rientowana, zalękniona i traci zaufanie do swojej pamięci czy percepcji, stosowana stale i metodycznie, może doprowadzić do tego, że ofiara zacznie kwestionować swoje zdrowie psychiczne, w ten sposób manipulator przejmuje nad nią całkowitą kontrolę;

·         grooming (wobec dorosłego) – zachowania mające na celu izolację osoby, uczynienie jej zależną, skłonną do zaufania i bardziej podatną na agresywne zachowanie;

·         seksizm – uprzedzenie lub dyskryminacja ze względu na płeć;

·         seksualizacja – proces, w wyniku którego wartościowanie drugiej osoby oraz siebie samego/siebie samej dokonywane jest przez pryzmat atrakcyjności seksualnej, uprzedmioto­wienie osoby pod względem seksualnym lub narzucanie seksualności w niewłaści­wy sposób (wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego);

·         cyberprzemoc – wszelka przemoc z użyciem technologii informacyjnych i komunikacyj­nych – komunikatorów, czatów, stron internetowych, mediów społecznościowych, blogów, SMS-ów, MMS-ów, może mieć formę wulgarnych wiadomości, obraźli­wych komentarzy (hejt, trolling), rozpowszechniania zdjęć ukazujących dziecko w niekorzystnym świetle, zastraszania, śledzenia (cyberstalking), ujawniania tajem­nic (outing) itp.;

Wsparcie:

·         Niebieska Linia – https://www.niebieskalinia.info/

·         procedura „Niebieskie Karty” – jest narzędziem, którego głównym celem jest zapew­nienie bezpieczeństwa osobie doznającej przemocy domowej, obejmuje też współ­pracę przedstawicieli różnych instytucji i podmiotów, które są zobowiązane do reagowania w przypadku uzyskania informacji o wystąpieniu przemocy domowej.

Przestępstwa motywowane seksualnie:

·         przestępstwo kanoniczne wykorzystywania seksualnego – kanoniczne przestępstwa wykorzystywania seksualnego popełniane przez duchownych lub osoby konse­krowane, którymi są: zmuszanie kogoś, za pomocą przemocy, groźby lub naduży­cia władzy, do wykonywania lub poddawania się czynnościom seksualnym; wy­konywanie czynności seksualnych z dzieckiem lub osobą bezbronną; produkcję, wystawianie, posiadanie lub dystrybucję, w tym drogą elektroniczną, pornografii z udziałem dzieci, a także werbowanie lub nakłanianie dziecka lub osoby bezbron­nej do udziału w tworzeniu pornografii popełnione przez duchownych lub osoby zakonne (art. 1 §1 a) Vos Estis Lux Mundi);

·         przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności (art. 197-205 k.k.) – zgwał­cenie (art. 197), wykorzystanie seksualne osoby bezradnej lub niepoczytalnej (art. 198), seksualne wykorzystanie zależności (art. 199), seksualne wykorzystanie dziecka (art. 200), uwodzenie dziecka poniżej lat 15 z wykorzystaniem systemu te­leinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej (art. 200a), propagowanie pedofilii (art. 200b), kazirodztwo (art. 201), pornografia (art. 202), zmuszanie do prostytucji (art. 203), czerpanie zysku z cudzego nierządu (art. 204);

·         Rejestr Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym – rejestr obywateli polskich, którzy dopuścili się przestępstwa z pobudek seksualnych, składa się z Rejestru publicznego i Rejestru z dostępem ograniczonym (https://arch-bip.ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/)

Osoby dramatu:

·         osoba pokrzywdzona – osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpo­średnio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo (art. 49 §1 k.p.k.);

·         osoby pokrzywdzone przemocą w rodzinie – osoby najbliższe, inne osoby pozostają­ce w stałym lub przemijającym stosunku zależności od osoby stosującej przemoc (art. 115 §11 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie);

·         skarżący – każda osoba składająca skargę, która może zawierać zarzut, podejrzenie, obawę lub zgłoszenie naruszenia prawa;

·         pozwany – osoba, na którą złożono skargę;

·         oskarżony – osoba, której postawiono zarzuty karne;

·         przestępca seksualny – osoba, która przyznała się do wykorzystania seksualnego lub której odpowiedzialność za wykorzystanie została orzeczona przez właściwy sąd i/lub procedurę kościelną.

Zespół ds. Prewencji i jego praca:

·         osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci – osoba wyznaczona przez proboszcza (administratora), sprawująca nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dzieci;

·         Osoba Zaufania – osoba wyznaczona przez proboszcza (administratora), ciesząca się zaufaniem i odpowiednio przygotowana, odpowiedzialna za przyj­mowanie zgłoszeń o zdarzeniach dotyczących przemocy;

·         osoba odpowiedzialna za interwencję – zarządca placówki (proboszcz, administrator) odpowiedzial­ny za podejmowanie interwencji w przypadku zaistnienia przemocy;

·         kompetencje miękkie – umiejętności psychospołeczne, np. komunikatywność, asertywność;

·         konflikt interesów – sytuacja (postrzegana lub rzeczywista), w której powstaje konflikt pomiędzy obowiązkami służbowymi danej osoby a jej prywatnymi interesami, który może mieć wpływ na wykonywanie tych obowiązków, wiąże się z przeciwstawnymi zasadami lub niezgodnymi życzeniami lub po­trzebami i może wystąpić, gdy osoba pełni wiele ról;

·         lojalność środowiskowa – silna lojalność wobec danego środowiska, grupy ludzi, wspólnoty, instytucji, przełożonego itp., która może przyjmować formy pozytyw­ne, np. dochowanie tajemnicy, lub negatywne, np. niereagowanie bądź zaprzecza­nie przemocy;

·         dane osobowe – wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do ziden­tyfikowania żyjącej osoby fizycznej, a także poszczególne informacje, które w po­łączeniu ze sobą mogą prowadzić do zidentyfikowania tożsamości danej osoby, przykładowo: imię i nazwisko, adres zamieszkania, adres e-mail z imieniem i nazwiskiem, numer dowodu tożsamości, dane o lokalizacji, adres IP, dane przechowywane przez szpital lub lekarza, które mogą jednoznacznie wska­zywać tożsamość danej osoby;

·         wniosek o wgląd w sytuację rodziny – pismo, które może zostać złożone przez każdą osobę fizyczną i prawną, która chce, aby sąd zbadał aktualną sytuację rodzinną (wniosek nie podlega żadnej opłacie sądowej, może być złożony w każdej chwili i w przy­padku jego odrzucenia przez sąd nie rodzi żadnych negatywnych konsekwencji wobec wnioskodawcy).

Formy przemocy wobec dziecka:

·         przemoc wobec dzieci – wszelkie formy złego traktowania fizycznego i/lub emocjo­nalnego, wykorzystywania seksualnego, zaniedbania lub niedbałego traktowa­nia, wyzysku komercyjnego lub innego, skutkujące rzeczywistą lub potencjalną szkodą dla zdrowia, przetrwania, rozwoju lub godności dziecka w kontekście re­lacji odpowiedzialności, zaufania lub siły, dzieli się powszechnie na pięć podty­pów: przemoc fizyczna, znęcanie się emocjonalne/psychiczne, zaniedbanie, nara­żenie na przemoc w rodzinie, wykorzystywanie seksualne, w kontekście Kościoła katolickiego uznajemy także przemoc duchową za dodatkowy podtyp przemocy;

o    przemoc fizyczna to przemoc, w wyniku której dziecko doznaje fizycznej krzyw­dy lub jest nią potencjalnie zagrożone, krzywda ta następuje w wyniku działa­nia bądź zaniechania działania ze strony rodzica lub innej osoby odpowiedzial­nej za dziecko, lub której dziecko ufa, bądź która ma nad nim władzę, może być czynnością powtarzalną lub jednorazową;

o    przemoc psychiczna i emocjonalna to przewlekła, niefizyczna, szkodliwa inte­rakcja wobec dziecka, obejmująca zarówno działania, jak i zaniechania, m.in. niedostępność emocjonalną, zaniedbywanie emocjonalne, relację z dzieckiem opartą na wrogości, obwinianiu, oczernianiu, odrzucaniu, nieodpo­wiednie rozwojowo lub niekonsekwentne interakcje z dzieckiem, niedostrzega­nie lub nieuznawanie indywidualności dziecka i jego granic psychicznych;

o    zaniedbywanie dziecka to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie jego podstawowych potrzeb fizycznych/psychicznych, nierespektowanie jego podstawowych praw, powodujące zaburzenia jego zdrowia i/lub trudności w rozwoju, do zaniedbywania dochodzi w relacji dziecka z osobą, która jest zo­bowiązana do opieki, wychowania, troski i ochrony dziecka;

o    narażenie na przemoc w rodzinie – forma psychicznego znęcania się nad dziec­kiem, w której dziecko jest obecne – słyszy lub widzi – gdy inny członek rodziny doświadcza przemocy fizycznej, psychicznej lub seksualnej albo widzi szkody wyrządzone osobom lub mieniu w wyniku agresywnego zachowania członka rodziny;

o    wykorzystywanie seksualne dziecka –włą­czanie dziecka w aktywność seksualną, której nie jest ono w stanie w pełni zro­zumieć i udzielić na nią świadomej zgody, na którą nie jest dojrzałe rozwo­jowo i nie może zgodzić się w ważny prawnie sposób i/lub która jest niezgodna z normami prawnymi i obyczajowymi społeczeństwa; z wykorzy­staniem seksualnym mamy do czynienia, gdy taka aktywność wystąpi zarówno między dzieckiem a dorosłym jak i dzieckiem a innym dzieckiem, jeśli te osoby ze wzglę­du na wiek bądź stopień rozwoju pozostają w relacji opieki, zależności, władzy, celem takiej aktywności jest zaspokojenie potrzeb innej osoby (World Health Organization), obejmuje zachowania z kontaktem fizycznym (w tym penetra­cyjne) oraz bez kontaktu fizycznego, może wtedy przybrać formę seksualizacji, robienia zdjęć lub filmów wideo przedstawiających dzieci o charakterze jedno­znacznie seksualnym, zmuszania dzieci do oglądania czynności seksualnych lub wzięcia w nich udziału lub zmuszania dzieci do uprawiania seksu lub anga­żowania się w czynności seksualne z innymi dziećmi lub dorosłymi, również wyzyskiwanie seksualne dzieci, czyli czerpanie zysku np. z pornografii z udziałem dzieci lub prostytucji dziecięcej;

o    grooming (wobec dziecka) – za­chowania, których celem jest przygotowanie dziecka do wykorzystywania sek­sualnego, obejmuje nawiązanie szczególnej relacji z dzieckiem, często również warunkowanie rodziców i innych dorosłych oraz osłabienie ich czujności, aby myśleli, że relacja z dzieckiem jest normalna i pozytywna;

·         przemoc rówieśnicza (agresja rówieśnicza, bullying) – występuje, gdy dziecko do­świadcza różnych form przemocy ze strony rówieśników, bezpośrednio lub z uży­ciem technologii komunikacyjnych, ma miejsce wtedy, gdy działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter sys­tematyczny (powtarzalność), a ofiara jest słabsza od sprawcy bądź grupy spraw­ców, obejmuje przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie, ośmieszanie), relacyjną (np. wykluczenie z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko osobie), fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie), materialną (np. kra­dzież, niszczenie przedmiotów) oraz elektroniczną (złośliwy SMS lub e-mail, wpis w mediach społecznościowych, umieszczanie w Internecie zdjęć lub filmów ośmie­szających ofiarę), a także przemoc podczas randki ze strony chłopaka/dziewczyny.

STANDARD II
Wprowadzenie kodeksu zachowań chroniących dzieci i dorosłych w relacjach bezpośrednich

Zasady chroniące dotyczące dzieci (granice zachowań)

Dzieckiem jest osoba, która nie ukończyła 18. roku życia. Dziecko, rozwijając się, kon­stytuuje siebie jako osobę. Potrzebuje do tego opieki, troski, serdeczności, kształcenia i wychowania. Dzieje się to w rodzinie, ale również poprzez relacje z autorytetami oraz wartościami przekazywanymi w środowisku rówieśniczym i wychowawczym. Wszelkie oddziaływanie wychowawcze zawsze musi się dokonywać z poszanowaniem woli rodziców bądź prawnych opiekunów.

Wprawdzie niemożliwe jest stworzenie wyczerpującej listy zachowań niepożąda­nych, ani też wskazanie precyzyjnych granic wszystkich zachowań, należy jednak kiero­wać się poniższymi wskazówkami oraz roztropnością i wrażliwością ewangeliczną.

Zasady te dotyczą nie tylko relacji dorosły – dziecko, ale również relacji pomiędzy dziećmi.

Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim

·         Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii organizowane są w miejscach oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.

·         Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach odizolowanych. Jeżeli dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono odby­wać w sekrecie (zalecane powiadomienie rodziców lub przełożonego) i w warun­kach odizolowanych. Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna zatroszczyć się o transparentność (np. przeszklone lub uchylone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz, obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu, po­wiadomienie innych osób o spotkaniu itp.). Indywidualnych spotkań z dziećmi nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani przedłużać. Spotkania takie nie powin­ny odbywać się w późnych godzinach wieczornych (po godz. 21.00 lub nocą).

·         Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez opieki rodzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny też towarzyszyć duszpaste­rzom w miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem posługi lub formacją.

·         Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej. Podczas pełnienia funkcji wychowawczych opiekunowie nie mogą pozostawać pod wpływem alko­holu lub substancji psychoaktywnych ani przyjmować ich w obecności dzieci.

·         Dzieci na terenie parafii nie mogą przebywać pod wyłączną opieką innego dziecka, chyba że inaczej stanowią regulaminy religijnych ruchów duszpasterstwa pozaparafialnego (np. Ruchu Światło-Życie, KSM, organizacje harcerskie i skautowe, w tym wypadku stosuje się standar­dy opracowane przez te grupy). Osoby te powinny być odpowiednio uformowane, przygotowane i pełnić posługę pod okiem dorosłych.

·         Jeśli spotkania formacyjne, np. przygotowanie do bierzmowania, odbywają się w domach wybranych rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie, nigdy indywidualnie.

·         Zakazuje się przewożenia dzieci prywatnymi samochodami, zwłaszcza w poje­dynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.

·         Niestosowne jest skracanie dystansu przez przechodzenie na „ty” osoby dorosłej z dzieckiem.

·         W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze, w jakim wymaga tego konkretny problem.

·         W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności należy wyka­zać się delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej rozmowy nie powinien prze­prowadzić specjalista.

·         W obecności dzieci nie wolno wypowiadać treści i żartów o podtekście seksual­nym. Zabronione jest prezentowanie dzieciom treści obscenicznych, erotycznych, pornograficznych lub mających podtekst seksualny, zawierających sceny brutal­nej przemocy bądź nieodpowiednich do wieku i wrażliwości odbiorców w jakikol­wiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.

·         Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz psychicznej, takiej jak: poni­żanie, upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie, szykanowane, znęcanie się itp., zarów­no w bezpośrednich kontaktach, jak i za pośrednictwem mediów społecznościowych.

·         Niedopuszczalne są wszelkiego rodzaju nadużycia duchowe (w obszarze spowie­dzi, poradnictwa itp.).

·         Każdy przypadek przemocy fizycznej, psychicznej (emocjonalnej) czy seksualnej pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji ze strony opiekunów.

·         Nie wolno dotykać dzieci wbrew ich woli ani w sposób nieadekwatny do relacji duszpasterskich lub wychowawczych.

·         Dzieciom nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody. Nie wolno upublicz­niać zdjęć, filmów z udziałem dzieci bez pisemnej zgody ich rodziców lub opieku­nów prawnych, z wyjątkiem zdjęć dużych grup w miejscach publicznych w związ­ku z informowaniem o wydarzeniach.

·         Zabrania się częstowania dzieci tytoniem, alkoholem i innymi substancjami psy­choaktywnymi, posiadania środków niedozwolonych przez prawo. Nie wolno również tolerować ich posiadania oraz zażywania przez dzieci.

Zachowania niedozwolone

·         wszelkie formy okazywania niechcianej czułości;

·         dotykanie piersi, pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby przez bieliznę lub odzież);

·         pocałunki;

·         mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu;

·         klepanie po pośladkach, udach, kolanach;

·         łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;

·         masaże;

·         sadzanie na kolanach;

·         kładzenie się lub spanie obok;

·         ocieranie się;

·         seksualizacja i seksizm;

·         różne formy poniżania oraz mobbing;

·         używanie wulgaryzmów.

Zachowania właściwe w naszym kręgu kulturowym

·         uścisk dłoni lub delikatne objęcie, przytulenie, pocałunki w policzek;

·         delikatne poklepanie po ramionach lub plecach jako wyraz akceptacji wsparcia, pocieszenia;

·         dotyk ramion, rąk czy barku jako wyraz bliskości;

·         trzymanie się za ręce w czasie np. zabawy lub dla uspokojenia wzburzenia emocjonalnego;

·         trzymanie za ręce dzieci w czasie spaceru;

·         siadanie w pobliżu małych dzieci;

·         podnoszenie lub trzymanie na rękach dzieci do ok. 3. roku życia;

·         przytulanie i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodziców i najlepiej w ich obecności;

Zasady ochrony dotyczące spotkań i wyjazdów

W organizowaniu spotkań obowiązuje zasada pełnej transparentności.

Na począt­ku roku formacyjnego w parafii należy:

·         zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem prowa­dzonych spotkań;

·         zadbać o wyrażenie przez nich zgody w formie pisemnej na udział w spotkaniach;

·         ustalić zasady odbioru dzieci;

·         ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi;

·         wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny wypoczynku, powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;

·         na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem działania i zasa­dami jego organizacji (regulaminem), podczas wyjazdu rodzice lub opiekunowie prawni mają prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego opiekunem;

·         jeśli wyjazd przewiduje noclegi zbiorowe, organizator zawiera informację na ten temat w regulaminie;

·         podczas wyjazdów opiekunowie nie powinni nocować w tym samym pomieszczeniu co podopieczni (w sytuacji szczególnej, wymagającej od opiekuna pozostania w nocy w pomieszczeniu z wychowankiem, musi on o tym fakcie zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu oraz, jeśli to możliwe, rodzica lub opiekuna prawnego wychowanka),

·         szczególnie zadbać należy o ochronę dzieci w toaletach, łazienkach, przebieralniach czy szatniach.

Zasady chroniące dotyczące wszystkich, również dorosłych

·         Sakrament pokuty i pojednania, a także spotkania związane z towarzyszeniem duchowym odbywają się w miejscach do tego wyznaczonych (konfesjonały lub miejsce osobne, ale widoczne, jak np. kaplica Trójcy Przenajświętszej). Jeśli nie można zachować tej zasady (np. w czasie wakacji, pielgrzymki czy przy spowiedzi osoby chorej czy z niepełnosprawnością), dbamy o to, by spowiednik i penitent byli dostępni (drzwi pomieszczenia nie mogą być zamknięte na klucz) lub widoczni dla innych osób (np. przeszklenia w drzwiach, uchylone drzwi do pomieszczenia).

·         Niedopuszczalne jest spowiadanie lub tzw. rozmowy duchowe w pokojach prywatnych osób duchownych.

·         Jeśli to możliwe odwiedziny chorych (dotyczy księży oraz szafarzy i wolontariuszy) odbywają się w obecności osoby trzeciej (kogoś z rodziny, z sąsiedztwa, osoby posługującej w parafii).

·         Do udziału w wizytach duszpasterskich (kolęda) zapraszane są tylko takie osoby (służba liturgiczną, organista, zakrystianin, kościelny), które wykazują się odpowiednią dojrzałością np. w obszarze zachowania dyskrecji.

STANDARD III:
Wprowadzenie kodeksu bezpiecznych relacji między małoletnimi

Małoletni mają prawo do życia i przebywania w bezpiecznym środowisku, również ze strony innych małoletnich.

Duchowni, pracownicy i wolontariusze parafii dopuszczeni do kontaktu z małoletnimi chronią ich i zapewniają im bezpieczeństwo.

Małoletni mają obowiązek przestrzegania ogólnie obowiązujących zasad i norm zachowania:

·         Małoletni uznają prawo innych małoletnich do odmienności i zachowania tożsamości ze względu na: pochodzenie etniczne, geograficzne, narodowe, status ekonomiczny, cechy rodzinne, wiek, płeć, cechy fizyczne, niepełnosprawność;

·         Małoletni nie naruszają praw innych – nikogo nie dyskryminują ze względu na jakąkolwiek jego odmienność.

·         Zachowanie i postępowanie małoletnich wobec innych osób nie narusza ich poczucia godności i wartości osobistej;

Małoletni są zobowiązani do respektowania praw i wolności osobistych innych, ich prawa do własnego zdania, do poszukiwań i popełniania błędów, do własnych poglądów, wyglądu i zachowania – w ramach społecznie przyjętych norm i wartości.

Kontakty między małoletnimi cechuje zachowanie przez nich wysokiej kultury osobistej, np. używanie zwrotów grzecznościowych typu proszę, dziękuję, przepraszam; uprzejmość; życzliwość; poprawny, wolny od wulgaryzmów język; kontrola swojego zachowania i emocji; wyrażanie sądów i opinii w spokojny sposób, który nikogo nie obraża i nie krzywdzi.

Małoletni budują wzajemne relacje poprzez niwelowanie konkurencyjności między sobą w różnych obszarach życia, wzajemne zrozumienie oraz konstruktywne, bez użycia siły rozwiązywanie problemów i konfliktów między sobą; akceptują i szanują siebie nawzajem.

Małoletni okazują zrozumienie dla trudności i problemów innych, nie wyśmiewają ich, nie krytykują.

W kontaktach między sobą małoletni nie powinni zachowywać się prowokacyjnie i konkurencyjnie; nie powinni również mieć poczucia zagrożenia czy odczuwać wrogości ze strony innych.

Małoletni mają prawo do własnych poglądów, ocen i spojrzenia na świat oraz wyrażania ich, pod warunkiem, że sposób ich wyrażania wolny jest od agresji i przemocy oraz nikomu nie wyrządza krzywdy.:

·         Bez względu na powód, agresja i przemoc fizyczna, słowna lub psychiczna wśród małoletnich nigdy nie może być przez nich akceptowana lub usprawiedliwiona;

·         Małoletni nie mają prawa stosować z jakiegokolwiek powodu słownej, fizycznej i psychicznej agresji oraz przemocy wobec innych.

Małoletni mają obowiązek przeciwstawiania się wszelkim przejawom brutalności i wulgarności oraz informowania proboszcza, duchownych lub Osobę Zaufania o zaistniałych zagrożeniach:

·         Jeśli małoletni jest świadkiem stosowania jakiejkolwiek formy agresji lub przemocy, ma obowiązek reagowania na nią, np. szuka pomocy dla ofiary u osoby dorosłej (zgodnie z obowiązującymi procedurami).

Małoletni uczestniczący w spotkaniach na terenie parafii  znają obowiązujące procedury bezpieczeństwa – wiedzą, jak zachowywać się w sytuacjach, które zagrażają ich bezpieczeństwu lub bezpieczeństwu innych, gdzie i do kogo dorosłego mogą się zwrócić o pomoc.

Jeśli małoletni stał się ofiarą agresji lub przemocy, może uzyskać w parafii pomoc, zgodnie z obowiązującymi w niej procedurami.

Niedozwolone zachowania małoletnich w parafii

·         Stosowanie agresji i przemocy wobec małoletnich i innych osób:

o   agresji i przemocy fizycznej w różnych formach, np. bicie, uderzanie, popychanie, kopanie, opluwanie, wymuszenia, napastowanie seksualne, nadużywanie swojej przewagi nad inną osobą, fizyczne zaczepki, zmuszanie innej osoby do podejmowania niewłaściwych działań, rzucanie w kogoś przedmiotami;

o   agresji i przemocy słownej w różnych formach, np. obelgi, wyzwiska, wyśmiewanie, drwienie, szydzenie, bezpośrednie obrażanie, plotki i obraźliwe żarty, przedrzeźnianie, groźby, obraźliwe SMSy i MMSy, wiadomości i komentarze na forach internetowych lub tzw. pokojach do czatowania, telefony i e-maile zawierające groźby, poniżające, wulgarne, zastraszające;

o   agresji i przemocy psychicznej w różnych formach, np. poniżanie, wykluczanie, izolacja, milczenie, manipulowanie, wulgarne gesty, niszczenie czy zabieranie rzeczy innej osoby, straszenie, szantażowanie;

·         Stwarzanie niebezpiecznych sytuacji w parafii, np. rzucanie przedmiotami, przynoszenie ostrych narzędzi, innych niebezpiecznych przedmiotów i substancji (środków pirotechnicznych, łańcuchów, noży, zapalniczek), nieuzasadnione używanie ognia na terenie parafii;

·         Nieuzasadnione, bez zgody prowadzącego opuszczanie miejsca gdzie odbywają sią zajęcia; wyjście bez wiedzy rodziców i/lub zezwolenia opiekunów poza teren parafii;

·         Celowe nieprzestrzeganie zasad bezpieczeństwa podczas zajęć organizowanych w parafii; celowe zachowania zagrażające zdrowiu bądź życiu;

·         Uleganie nałogom, np. palenie papierosów, picie alkoholu;

·         Rozprowadzanie i stosowanie narkotyków i innych środków odurzających;

·         Niestosowne odzywanie się do innych osób, używanie wulgaryzmów;

·         Przywłaszczenie własności lub celowe niszczenie, nieszanowanie własności innych osób oraz własności parafii;

·         Wyłudzanie pieniędzy lub innych rzeczy.

·         Rozwiązywanie w sposób siłowy konfliktów;

·         Udział w bójce;

·         Szykanowanie innych osób z powodu odmienności przekonań, światopoglądu, płci, pochodzenia, statusu ekonomicznego i społecznego, niepełnosprawności, wyglądu;

·         Znęcanie się (współudział w znęcaniu się, zorganizowana przemoc, zastraszanie);

·         Aroganckie i niegrzeczne zachowanie, wulgaryzmy; kłamanie, oszukiwanie;

·         Fotografowanie, nagrywanie dźwięku lub filmowanie zdarzeń z udziałem innych osób bez ich zgody; nie dotyczy wydarzeń odbywających się w parafii, na rejestrację których udzielono zgody;

·         Stosowanie wobec innych osób różnych form cyberprzemocy.

STANDARD IV:
Wprowadzenie zasady dotyczące ochrony w Internecie

·         Parafia aktualnie nie zapewnia dorosłym ani małoletnim dostępu do Internetu.

·         Na komputerach do użytku służbowego parafia wdraża stosowne środki bezpieczeństwa.

·         Małoletni nie mają dostępu do komputerów i smartfonów do użytku służbowego. Osoby duchowne i pracownicy parafii nie udostępniają niespokrewnionym małoletnim dostępu do prywatnych komputerów i smartfonów.

·         Dorośli i małoletni ma prawo korzystać na terenie parafii z prywatnego telefonu komórkowego (smartfonu, smartwatcha) oraz innych urządzeń elektronicznych (tabletu, odtwarzacza muzyki, słuchawki) zgodnie z ustalonymi zasadami.

·         Dorośli i małoletni przynoszą do parafii telefony komórkowe oraz inny sprzęt elektroniczny na własną odpowiedzialność, małoletni za zgodą rodziców.

·         Parafia nie ponosi odpowiedzialności za zaginięcie lub zniszczenie czy kradzież sprzętu przynoszonego przez dorosłych czy małoletnich.

·         Dorośli i małoletni nie mogą korzystać z telefonu komórkowego oraz innych urządzeń elektronicznych z dostępem do Internetu podczas liturgii i nabożeństw; za wyjątkiem korzystania z modlitewnika i śpiewnika w formie elektronicznej; wszyscy mają obowiązek wyciszyć telefon i inne urządzenia elektroniczne.

·         Na terenie parafii dopuszcza się filmowanie, fotografowanie oraz utrwalanie dźwięku: w trakcie wydarzeń, nabożeństw i liturgii oraz prywatnego lub zorganizowanego zwiedzania turystycznego kościoła.

·         ABSOLUTNIE i BEZWYJĄTKOWO zabrania się filmowania, utrwalania czy transmitowania obrazu i dźwięku w trakcie sprawowania Sakramentu Pokuty i Pojednania, zarówno w konfesjonale jak i w innym miejscu.

STANDARD V:
Wprowadzenie zasad rekrutacji osób i ich edukacji

·         O każdej osobie zaangażowanej w parafii i mającej kontakt z dziećmi w obszarze związanym z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad dziećmi proboszcz (administrator) uzyskuje dane z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym (https://arch-bip.ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/).

·         Dodatkowo, przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed dopuszczeniem osoby do działalności (np. wolontariackiej) związanej z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi proboszcz (administrator) uzyskuje od tej osoby informację z Krajowego Rejestru Karnego w zakresie przestępstw określonych w rozdz. XIX k.k. (przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu) i XXV k.k. (przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajowości) oraz w zakresie art. 189a k.k. (handel ludźmi), art. 207 k.k. (znęcanie się nad osobą najbliższą lub pozostającą w stosunku zależności) oraz przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

·         Każda taka osoba zapoznaje się ze Standardami Ochrony Małoletnich w parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu i podpisuje stosowne oświadczenie o zapoznaniu się i zobowiązaniu realizacji (ZAŁĄCZNIK 1)

·         Jeśli parafia zatrudnia firmy z zewnątrz lub udostępnia pomieszczenia podmiotom zewnętrznym, a ich działalność nie obejmuje kontaktu z dziećmi jw., należy po pierwsze: zadbać o to, aby dzieci faktycznie nie przebywały same w obecności osób z zewnątrz, po drugie wskazane jest, aby osoby te lub zarządcę podmiotu zewnętrznego zapoznać z standardami ochrony dzieci i przyjąć od nich oświadczenie z ZAŁĄCZNIKA 2.

·         Proboszcz (administrator) parafii powołuje Zespół ds. Prewencji. W jego skład wchodzą: osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci, Osoba Zaufania oraz osoba odpowiedzialna za interwencję.

·         Osoba odpowiedzialna za standardy troszczy się o to, aby standardy były w parafii znane, wdrażane i przestrzegane, każda odrębna grupa parafialna, np. ministranci, może wyznaczyć własną taką osobę.

·         Osoba Zaufania powołana jest do przyjmowania zgłoszeń w przypadku naruszenia standardów lub zaistnienia incydentów przemocy, musi to być osoba faktycznie budząca zaufanie, odpowiednio przygotowana oraz posiadająca tzw. kompetencje miękkie, predysponujące ją do kontaktu z osobami skrzywdzonymi. Nie może ona na własną rękę podejmować działań służących wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji zgłaszanych faktów. Współpracuje ściśle z osobą odpowiedzialną za interwencję. Osoby te zobowiązane są do zachowania poufności (ZAŁĄCZNIK 4).

·         Osobą odpowiedzialną za interwencję w przypadku podejrzenia lub zaistnienia przemocy jest proboszcz (administrator) parafii, może on jednak delegować do tego zadania kompetentną osobę.

·         Osoby powyższe tworzą wraz z proboszczem (administratorem) Zespół ds. Prewencji i ściśle z sobą współpracują.

·         Wskazane jest, aby były to świeckie osoby cieszące się zaufaniem, odpowiednio przeszkolone i kompetentne, które będą wiedziały, jakie działania w danej sytuacji są stosowne i konieczne. Nie mogą to być osoby uwikłane w lojalność środowiskową lub w konflikcie interesów. W sytuacji, gdy nie ma możliwości powołania całego zespołu, należy powołać przynajmniej jedną osobę, która będzie łączyła powyższe funkcje. Zespół ten współpracuje również z osobami odpowiedzialnymi w diecezji za prewencję oraz z delegatem ds. ochrony dzieci i młodzieży

·         Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują potrzebną im wiedzę o standardach przyjętych i obowiązujących w parafii – kodeksie zachowań, procedurach związanych z interwencją i zgłoszeniem. Szkolenie może prowadzić osoba odpowiedzialna w parafii za prewencję.

o   Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi co dwa lata uczestniczy w jednodniowym szkoleniu z zakresu prewencji. Treść tych szkoleń przygotowana jest przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.

o   Osoby odpowiedzialne za prewencję w danej parafii uczestniczą raz w roku w spotkaniu odpowiedzialnych za prewencję w danej diecezji.

STANDARD VI:
Procedury postępowania w sytuacji zgłoszenia krzywdy
czy niewłaściwego zachowania

Każdy jest zobowiązany w sytuacji podejrzenia krzywdzenia lub krzywdzenia małoletniego podjąć działania:

·         w przypadku bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia – zawiadomić pogotowie ratunkowe i policję,

·         w przypadku zauważenia niepokojących symptomów, zgłosić to proboszczowi, duchownemu posługującemu w parafii lub Osobie Zaufania.

W przypadkach przemocy fizycznej bądź seksualnej, gdy sprawcą jest osoba dorosła lub dziecko, należy zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do organów ścigania oraz do delegata właściwej instytucji kościelnej.

·         Gdy sprawa dotyczy niewłaściwego zachowania osób świeckich zatrudnionych w parafii bądź wolontariuszy, sprawę należy zbadać i podjąć adekwatne kroki w zależności od tego, czego dotyczyło to zachowanie. Każdorazowo należy podjąć z tą osobą rozmowę i jeśli zajdzie taka potrzeba, to okresowo lub stale wycofać ją z pracy duszpasterskiej.

·         Jeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o tym zawiadomić jego rodziców i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.

·         Jeśli sprawa dotyczy niewłaściwych zachowań dzieci wobec siebie nawzajem, należy niezwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.

Osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń współpracuje z proboszczem (administratorem) i delegatem diecezjalnym.

Każda informacja o niewłaściwym zachowaniu powinna być traktowana poważnie, gdyż jest działaniem prewencyjnym.

Jeśli jakakolwiek osoba dorosła zaangażowana w pracę duszpasterską w parafii dowie się od dziecka, że doświadcza ono przemocy, automatycznie ma obowiązek zastosowania się do art. 304 k.p.k. mówiącego o tym, że każdy, kto dowie się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję.

Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy jest dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń – do Karty Interwencji – dokonują osoby bezpośrednio zaangażowane w daną aktywność (zazwyczaj Osoba Zaufania oraz/lub osoba odpowiedzialna za interwencję), za bezpieczne przechowywanie Kart Interwencji odpowiedzialny jest proboszcz (administrator). Karty Interwecji (ZAŁĄCZNIK 3) prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony danych wrażliwych. Kartami Interwencji posługujemy się w działaniach interwencyjnych (np. przy zgłoszeniu do prokuratury).

STANDARD VII:
Pomoc osobom skrzywdzonym, podejrzanym i sprawcom

Pomoc osobom skrzywdzonym

·         Każda osoba, która mówi o doświadczanej przez siebie krzywdzie, winna zostać przyjęta z szacunkiem i uważnie wysłuchana.

·         Osoba skrzywdzona powinna otrzymać informację o możliwych formach pomocy, z której może skorzystać na terenie parafii lub poza nią.

·         W sytuacji, gdy osoba wskazana jako sprawca jest kapłanem lub inną osobą zaangażowaną w parafii, należy jak najszybciej zapewnić bezpieczeństwo osobie skrzywdzonej (np. przez niedopuszczanie do niej osoby wskazanej lub podejrzanej o krzywdę). Następnie należy jej udzielić pomocy, jakiej potrzebuje.

·         Osoby poszkodowane nie mogą być obarczane kosztami udzielanej im pomocy.

·         Troska duszpasterska wobec osoby skrzywdzonej i jej bliskich polega przede wszystkim na życzliwym wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi z Bogiem i zaufania do Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu z diecezjalnym duszpasterzem ds. pomocy duchowej osobom skrzywdzonym.

·         Jeśli osoba skrzywdzona należała do jakiejś grupy parafialnej, również inni uczestnicy tej grupy powinni otrzymać pomoc duszpasterską i ewentualnie psychologiczną.

·         Jeśli osobą skrzywdzoną jest dziecko, pomoc powinna otrzymać również jego rodzina.

·         Parafianie powinni być we właściwy sposób poinformowani o tym, co się wydarzyło, oraz otrzymać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować zasadę ochrony dobrego imienia osoby skrzywdzonej.

·         Jeśli zgłoszenie dotyczy przestępstwa określonego w prawie karnym i/lub kanonicznym, osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie z procedurami zawartymi w Wytycznych KEP.

·         Jeśli zgłoszenie dotyczy innej krzywdy czy niewłaściwego zachowania, osoba zgłaszająca otrzymuje informację o podjętych w sprawie krokach.

·         Wszelkie działania i uzyskane informacje objęte są zasadą poufności. Osoba skrzywdzona nie jest zobowiązana do zachowania tajemnicy.

Pomoc podejrzanym i sprawcom

·         W sytuacji, gdy oskarżonym jest dziecko, należy współpracować z jego rodzicami lub opiekunami prawnymi w takim zakresie, w jakim jest to możliwe i potrzebne. Ich również dobrze jest otoczyć opieką duszpasterską.

·         W sytuacji, gdy osobą oskarżoną jest kapłan lub osoba konsekrowana, należy zastosować się do wskazań uzyskanych od biskupa miejsca lub przełożonych. Wobec takiej osoby powzięte zostają kroki przewidziane przez Wytyczne KEP.

·         Gdy osobą oskarżoną jest świecki pracownik lub wolontariusz parafialny, należy odsunąć taką osobę od podejmowanej pracy na czas wyjaśnienia sprawy lub do czasu decyzji prokuratury oraz objąć ją opieką duszpasterską.

·         W procesie wyjaśniania sprawy oraz w podawaniu informacji należy również zadbać o zachowanie ochrony dobrego imienia domniemanego sprawcy.

·         W przypadku zaistnienia fałszywego oskarżenia, jeśli zarzuty nie zostaną potwierdzone, a oskarżenie znane było osobom postronnym, należy przekazać im informację o niewinności oskarżonego w formie komunikatu biskupa miejsca lub delegata.

STANDARD VIII:
Zapewnienie jakości i ciągłości działań w zakresie prewencji

·         Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób bezbronnych w parafii aktualizowany jest nie rzadziej jak co dwa lata.

·         Regularnie przeprowadzany jest monitoring standardów za pomocą anonimowej ankiety (ZAŁĄCZNIK 5), nie rzadziej jak co dwa lata przed terminem ewaluacji, a także każdorazowo w wypadku wystąpienia zdarzenia zakwalifikowanego jako zagrożenie dla osób małoletnich.

·         Ewaluacja dokumentu dokonywana jest przez osobę odpowiedzialną za prewencję we współpracy z proboszczem (administratorem) i osobami wyznaczonymi przez proboszcza (administratora), a następnie konsultowana z osobami zaangażowanymi w duszpasterstwo parafialne. Następnie jest zatwierdzana przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.

·         O zatwierdzeniu dokumentu i jego aktualizacji proboszcz (administrator) parafii informuje parafian w sposób zwyczajowo przyjęty.

Osoba Zaufania

Osobą Zaufania w parafii Wniebowzięcia NMP i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu jest:

·         Pani dr Karolina Olszewska, tel. 668 432 213

O powołaniu i odwołaniu Osoby Zaufania proboszcz (administrator) parafii informuje parafian w sposób zwyczajowo przyjęty.

Miejsca oferujące pomoc

·         Delegat biskupa ds. ochrony dzieci i młodzieży: ks. Mariusz STASIAK, tel. 501 625 974, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.;

·         Duszpasterz poszkodowanych w wyniku przestępstw duchownych przeciwko szóstemu przykazaniu z nieletnimi: ks. Artur SZYMCZYK, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.;

·         Katolicki Ośrodek Psychologiczno – Pastoralny „Cyrenejczyk” (www.poradnia.diecezja.torun.pl), dyrektor: ks. prał. Stanisław Majewski, kontakt: ul. św. Faustyny 7, 87-100 Toruń, tel. 662 059 798, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript., godziny urzędowania: poniedziałek – piątek w godz. 13.00 - 18.00;

·         Telefon Zaufania dla Dzieci Rzecznika Praw Dziecka, 800 12 12 12, https://brpd.gov.pl/dzieciecy-telefon-zaufania-rzecznika-praw-dziecka/;

·         Telefon Zaufania Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, 116 111, https://116111.pl/;

·         Telefon Zaufania TPD dla dzieci i młodzieży, 800 119 119, https://800119119.pl/;

·         „Niebieska Linia” Ogólnopolski telefon dla ofiar przemocy w rodzinie, 800 12 00 02.

STANOWISKO KEP W SPRAWIE ZMIAN W ORGANIZACJI LEKCJI RELIGII W SZKOŁACH PODEJMOWANYCH PRZEZ MEN 

Nauczanie religii w polskiej szkole stanowi wielkie dobro dla dzisiejszego młodego człowieka, które wymaga wspólnej troski ze strony rodziny, Kościoła i państwa. Lekcja religii w szkołach publicznych ma miejsce w 23 krajach Europy i jej obecność jest traktowana jako standard systemów edukacyjnych. W Polsce lekcja religii, wyrzucona przez władze komunistyczne po II wojnie światowej, powróciła do szkół publicznych w 1990 roku, kiedy rozpoczęły się procesy demokratyzacji życia w naszej Ojczyźnie.

Wyrażamy sprzeciw wobec ostatnich decyzji Ministerstwa Edukacji Narodowej odnoszących się do organizacji lekcji religii w szkole. Apelujemy o uwzględnienie woli rodziców, którzy w zdecydowanej większości posyłają swoje dzieci i młodzież na lekcje religii. W skali całego naszego kraju jest to prawie osiemdziesiąt procent rodziców. Oni mają prawo do lekcji religii na terenie szkoły publicznej, gdyż wynika to z podstawowych praw i wolności człowieka, zagwarantowanych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i Konkordacie między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską.

Przypominamy, że wszelkie zmiany odnośnie do organizacji lekcji religii w szkole publicznej winny dokonywać się zawsze zgodnie z obowiązującym prawem i w porozumieniu z Kościołami oraz związkami wyznaniowymi. W rozmowach podejmowanych z Ministerstwem Edukacji Narodowej konieczne jest wypracowanie wspólnego porozumienia wymaganego przez prawo. Porozumienie zakłada zawsze zgodę na wspólnie wypracowane stanowisko.

Zachęcamy wszystkich wiernych, aby podejmować działania ukazujące wartość lekcji religii w szkole. Szczególnie prosimy katolickich rodziców, aby odważnie zabierali głos w tej sprawie. Apelujemy także do mediów katolickich, ruchów i wspólnot religijnych, aby podejmowali podobne działania.

Należy zauważyć, że nauczanie religii katolickiej i innych wyznań wspiera wychowawczą rolę szkoły. Nauczanie religii w szkole stanowi integralną część wychowania człowieka w jego sferze intelektualnej, moralnej i duchowej. Treści przekazywane na lekcji religii uczą budowania relacji osobowych, wrażliwości serca, postawy braterstwa, wzajemnego szacunku i dialogu z przedstawicielami różnych nacji, religii i światopoglądów, kształtują postawy oparte na sprawiedliwości i solidarności społecznej, wskazują na wielką godność każdego człowieka, konieczność niesienia pomocy potrzebującym i dbanie o dobro wspólne. Wychowują do troski o stworzony świat i jego piękno. Lekcja religii wspiera rodzinę i szkołę w różnych kryzysach psychicznych doświadczanych przez uczniów, jest dla nich pomocą w przeciwdziałaniu przemocy, agresji i profilaktyce uzależnień.

Lekcja religii ma też bardzo ważne znaczenie kulturowe. Przekaz wiedzy na temat chrześcijaństwa jest konieczny do rozumienia europejskiej i polskiej kultury a także kultury wielu krajów na wszystkich kontynentach. Świadectwo ponad 1050-letniej tradycji chrześcijaństwa w Polsce pokazuje, jak wiara kształtowała nasze dzieje i pozwalała narodowi przetrwać najtragiczniejsze wydarzenia historii. Trzeba mówić o zbudowanych na wierze wielkich dziełach naszych rodaków, wieszczów i bohaterów, uczonych i świętych, ludzi nauki, kultury i sztuki.

Dziękujemy wszystkim nauczycielom religii za ich ofiarną i pełną poświęcenia pracę w szkole. Drodzy nauczyciele religii, chcemy Wam powiedzieć, że jesteśmy z Wami! Podzielamy Wasze troski i obawy. Nie zapominamy o Was w rozmowach z władzami państwowymi. Dziękujemy wszystkim osobom zaangażowanym w dzieło lekcji religii w szkole. Dziękujemy władzom oświatowym i dyrekcjom szkół, duszpasterzom, rodzicom i wszystkim, którzy podejmują odpowiedzialnie trud wychowania młodego pokolenia.

Podpisali pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 398. Zebraniu Plenarnym KEP

Nasz wikariusz, ks. Dominik Jan Domin obchodzi dzisiaj swoją 10. rocznicę Święceń Kapłańskich - razem z naszym byłym wikariuszem ks. Korneliuszem.

Z tej okazji obaj nasi księża wraz z kolegami z roku odprawili Mszę świętą dziękczynną przy grobie św. Jana Pawła II na Watykanie.